هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
به قلم:علیرضا نوروزی
زیگورات چغازنبیل، بازماندۀ کاخ‌های هخامنشی، آرامگاه دانیال نبی
هر سوی این خطّه را که بنگری، اثری از تاریخ می‌یابی و هنری والا. شوش، این سرزمین هنر و تمدّن، اینک دوباره از پس هزاره‌ها، به همّت جوانان خوش‌فکر خود، سلامی دوباره به سفال و سفالگری کرده است.
ریشه‌ها
خرداد ماه سال 1367، امین کرد، در خانواده‌ای با پیشنۀ مشاغل آزاد، در شوش به دنیا آمد.
هنر اعصار پیشین به فراموشی سپرده شده و آتش جنگ، هنر را به گوشه‌ای رانده بود؛ اما امین که از کودکی به هنر علاقه داشت، در هر زمان فراغت به نقاشی مشغول می‌شد یا در سطح مبتدی کار با چوب می کرد؛مسیرهای هنری ناشناخته را می‌پیمود تا با ساده ترین ابزار، سرگرمی‌هایی ساده در شهری رنجور از جنگ را برای خودش فراهم کند .
جوانی فرا رسید و به تحصیل در مقطع کارشناسی محیط زیست در شهر یزد مشغول شد. مسیر دور بود و او همواره از خوزستان به اصفهان و سپس به یزد می‌رفت.
نخستین مرتبه، در منزل یکی از دوستانش در اصفهان با سفالگری آشنا شد. مادر دوستش هنرمندی بود که به خلق آثار سفال برجسته می‌پرداخت؛ و در همانجا بود که علاقه به سفالگری در او آغاز شد.
از سال 1390 و همزمان با پایان تحصیل، به شوش بازگشت و فروشگاه تلفن همراه خودش را دایر کرد. اما همزمان با به کار بستن آموزش‌های مقدماتی که از مادر دوستش فراگرفته بود و با ساده‌ترین ابزار مانند ابزار آشپزخانه به خلق آثاری مبتدی در حوزه سفال برجسته روی آورد.
علاقه به سفال
چندی نگذشت که علاقه به کار کردن با سفال در او به علاقه‌ای وافر بدل شد و او مغازه‌داری که شغل خانوادگی‌اش بود را رها کرد و با تصمیم قاطع در سال 1396 به صورت جدی وارد عرصه سفال و سرامیک شد.
او که پیش از آن و در سال 1391 دورۀ فرم دهی سفال را در اداره میراث فرهنگی شوش تحت نظر استاد مهردادیان سپری کرده بود، مهارت خود را کافی ندانست و جهت ارتقاء سطح دانش و مهارت خود، نزد استاد باقری در کرج آمده و ساخت و کار با لعاب را از ایشان آموخت.
تاسیس کارگاه
به شوش بازگشت و در انبار خانۀ اجدادی کارگاهش را بنا کرد، کارگاهی که تا به امروز فعّال بوده و با بهره‌مندی از طراحی‌های منحصر‌به‌فرد و کیفیّتی ممتاز، به قطبی در تولید آثار سفالین شهرشوش تبدیل شده است.
هم اکنون بیش از صد گالری از سراسر کشور به‌ویژه تهران، به او سفارش‌هایی را به صورت مستمر ارسال می‌کنند که به گفتۀ او، تنها می‌توانند به حداکثر بیست گالری ارسال آثار داشته باشند؛ زیرا امین به حفظ کیفیّت در آثار کارگاهش بسیار حسّاس بوده و باور دارد اگرچه فشارهای اقتصادی در برخی زمان‌ها باعث آن می‌شود تا تولید‌کنندۀ آثار سفالینه به استفاده از مواد اولیۀ نامرغوب روی آورد، اما بی‌شک این امر موجب از دست رفتن اعتماد مشتریان که بزرگترین سرمایۀ هر هنرمند تولیدکننده است، می‌گردد.
در مسیر آموختن
امین کرد که به دلیل دوری از شهرهای هنری و حضور اساتید ، سهم بیشتری از آشنایی خود با هنر سفالگری را مرهون اطلاعات اینترنتی و مشاهدۀ فیلم کار اساتید ایرانی و خارجی حوزۀ سفالگری می‌داند، همچون کودکی مشتاق، جزء به جزء هر یافتۀ تصویری‌اش را با کنجکاوی زیاد دنبال نموده و ظرائف و تکنیک‌خلق آثار توسط اساتید و سفالگران دیگر کشورها را نیز فرا گرفته است.
برای مثال از سفالگری آفریقا تکنیک و روشی ساده را آموخته که ما در ایران به صورتی پیچیده به خلق آثاری مشابه آن می‌پردازیم.
او معتقد است سفالگری هنر متغیرها است و به این سبب با تغییر در هر متغیّر می‌توان به ساخت اشکال جدید رسید و با استفاده از مواد و فرم‌های نو می‌توان سلیقۀ مخاطب را ارتقاء بخشید.
امین کرد اکنون راضی از مسیری که طی نموده است، همچنان مشتاقانه، روش‌های تازه یافته را در جهت خلق آثاری ارزشمند به کار می‌گیرد که این امر در آثار نوین او به وضوح نمایان است.
