هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
دست هیزم شکن، چوب را می‌میراند و هنرمند، چوب مرده را به تراشیدن، بار دیگر زنده می‌کند. زنده کردنی از جنس شکل بخشیدن و معنا دادن.
رسول فرج زاده متولد سال ۱۳۶۲ در تبریز بود. پدرش پرس‌کارِ نجاری بود و او از همان سنین کودکی کار را در کنار پدرش آموخت و دریافت که به مشبک‌کاری علاقه بسیاری دارد.
هنرستان، شروع یادگیری تخصصی
۱۴ ساله بود که برای اولین بار، یک تابلوی مشبک با نقشِ آیۀ “وان یکاد” ساخت و تصمیم گرفت آن را به مسجد محلشان هدیه کند، همین کار باعث شد توسط بزرگترها تشویق شود و همین تشویق و مورد حمایت واقع شدن در زمان نوجوانی، انگیزه‌ای مضاعف برای ادامه راهش به او داد. هنوز هم گاهی به همان مسجد محل سر می‌زند. تابلو “وان یکاد” همچنان آنجاست.
نوبت که به انتخاب رشته رسید برای رسولِ نوجوان واضح بود که علاقه بسیاری به کار با چوب دارد و تصمیم گرفت در هنرستان فنی، رشتۀ صنایع چوب را ادامه بدهد.
پس از آن در دانشکدۀ فنی انقلاب اسلامی در تهران، به ادامۀ تحصیل مشغول شد و در همان سالها به پیشنهاد یکی از اساتیدش، طرح گره چینی روی اسکناس های ۲۰ تومنی را روی صفحه‌ای کار کرد و آن صفحه تبدیل شد به میز ریاست دانشکدۀ فنی انقلاب اسلامی.
آنقدر کارش خوب بود که پس از دوره کاردانی از سمت پژوهشکدۀ هنرهای سنتی دعوت به کار شد. قبول کرد و در آن جا مشغول مطالعه بر روی گره چینی و تحقیق روی این هنر اصیل شد.
انتقالی،یک توفیق اجباری
حدود سه سال در همان پژوهشکده کار کرد تا اینکه شرایط کاری تغییر کرد و تصمیم برآن شدن تا رسول از طرف پژوهشکده به شهر اصفهان منتقل شود. به نوعی توفیقی اجباری نصیبش شده بود، چون اصفهان،مهد گره چینی بود و این همان چیزی بود که رسول به دنبالش بود.
او این فرصت را مغتنم شمرد و نزد استادان بزرگی چون استاد جلیلی رفت و گره چینی را بیش از پیش به نحو احسن آموخت.
از سال ۸۲ و پس از اتمام دورۀ کارشناسی از سوی دانشگاه رجائی دعوت به تدریس در رشتۀ هنرهای چوبی شد.
ودر همان زمان بر روی مطالعه و شناخت انواع گره چینی ها متمرکز شد. در پژوهشکده زمان زیادی صرف کارهای معمول می‌شود اما از آنجایی که علاقۀ اصلی او کار عملیست، نمیگذارد از فضای ساخت دور شود و هرازچند گاهی یک اثر گره چینی میسازد. به علاوه بر روند ساخت بسیاری از پروژه‌های هنری یا مرمتی نظارت می‌کند.”
احیای یک هنر مهجور
گره چینی به دلیل ساخت پیچیده و محاسبه مند، روند ساخت بسیار دشوار و زمان بری دارد. اما در عین حال به دلیل زیباییش یک هنر با ارزش و بسیار با اصالت است.
همین روند پرمشقت باعث شده است که این هنر در طول زمان مهجور بماند و رو به فراموشی برود.
رسول فرج زاده پس از سالها ممارست و تحقیق و ساخت در این زمینه به ارزش این هنر گران‌مایه واقف است و می‌کوشد این هنر قدیمی را به شکلی مدرن دوباره به خانه‌های ایرانی بازگرداند.
ماجده شاهولایتی
