هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
به‌قلم: صفا روشندل
جرقه‌ی تأسیس کارگاه سفالگری
انسانِ پرداخته‌شده از خاک دست به گِل می‌برد برای آفرینش. شاید بتوان سفالگری را شبیه‌سازی انسان به خدا دانست. سفالگر خدای ظروف سفالی خویش است. ظروف سفالی یکی از نخستین سازه‌ها به‌دست انسان‌اند؛ بنابراین ظروف سفالی قدیمی‌ترین و ابتدایی‌ترین سازه‌های انسانی هستند. انسان‌های اولیه زمانی که تصمیم گرفتند آب و غذای خود را ذخیره کنند و خاصیت چسبندگی و شکل‌گرفتن گِل رس را کشف کردند، ظروف سفالی متعددی را با اشکال متنوع و گوناگون ساختند. فرهاد فرحی هنرمند سفالگری است که وقتی متوجه شد شهر دوران کودکی و نوجوانی‌اش از وجود کارگاه آموزشی محروم است، جرقه‌ای در ذهنش زده شد: تأسیس کارگاه سفالگری در اسدآباد.
وقتی متوجه شد شهر دوران کودکی و نوجوانی‌اش از وجود کارگاه آموزشی محروم است، جرقه‌ای در ذهنش زده شد: تأسیس کارگاه سفالگری در اسدآباد.
دیوار فرونریختنی
فرهاد فرحی متولد ۱۳۵۴ در شهرستان اسدآباد همدان است. در ۵سالگی بدون آموزش و استاد به‌صورت آزاد تمرین سفالگری را آغاز کرد. با نقل‌مکان به اسدآباد و ادامه‌ی تحصیل، تمام آموزش وی محدود به درس هنر در دوران راهنمایی شد و همیشه نمره‌ی هنر را ۲۰ می‌گرفت. او بعدها تصمیم گرفت به کلاس‌های آموزشی برود؛ اما بعد از پرس‌وجوها فهمید که این شهر از وجود کارگاه آموزشی محروم است و همین امر جرقه‌ای در ذهنش زد برای تأسیس کارگاه سفالگری در اسدآباد. هرچند او از جانب خانواده و اطرافیان حمایت نمی‌شد و آن‌ها معتقد بودند هنر برای چرخاندن زندگی مناسب نیست، فرحی مانند دیواری استوار فرو نریخت و به‌دنبال علاقه‌اش رفت و دیپلم سفال و سرامیک را اخذ کرد. همین عدم حمایت خانواده از او، فرحی را به‌فکر مهاجرت به تهران انداخت تا در این شهر بتواند به‌دنبال رؤیاها و توانایی‌های هنری‌اش بگردد. پس از پایان سربازی نزد استاد مهدی غنی پارسا تذهیب را فرا گرفت و توانست در تهران در میان رقیبان دیگر سفارش‌های زیادی بگیرد. سفارش‌های کار هنری سرنوشت فرحی را به سازمان میراث فرهنگی مرکزی تهران پیوند داد. با ارائه‌ی نمونه‌کار در پژوهشکده‌ی هنرهای سنتی سازمان میراث فرهنگی، در همان‌جا استخدام شد و تاکنون در آنجا مشغول‌به‌کار است. بعد از چندین سال داشتن کارگاه شخصی و مستقل در تهران، در نهایت کارگاهی در اسدآباد تأسیس کرد و در حال حاضر سابقه‌ی فعالیت کارگاه او در اسدآباد به چهار سال می‌رسد. او در حقیقت با ایجاد یک کارگاه سفالگری در شهرستان اسدآباد، افرادی را نیز مشغول به این فعالیت کرده است.
هرچند او از جانب خانواده و اطرافیان حمایت نمی‌شد و آن‌ها معتقد بودند هنر برای چرخاندن زندگی مناسب نیست، فرحی مانند دیواری استوار فرو نریخت و به‌دنبال علاقه‌اش رفت و دیپلم سفال و سرامیک را اخذ کرد
فوق‌لیسانس بدون رفتن به دانشگاه
فرحی ثابت می‌کند چیزی که در زمینه‌ی هنر بیش از تحصیلات اهمیت دارد، تجربه است. او تحصیلات آکادمیک بالایی ندارد و مدرکش دیپلم سفال و سرامیک است؛ اما توانست مدرک درجه۲ هنری، که معادل فوق‌لیسانس است، را از شورای ارزشیابی هنرمندان هنرهای ملی دریافت کند و به‌دنبال اخذ مدرک درجه۱، معادل دکتری هنر، است. از صفر تا صد آثار فرحی، از طراحی اولیه تا ساخت، اجرا و لعاب‌کاری، کاملاً متعلق به خودش بوده و اورجینال است. او حتی کوره را هم خودش ساخته و به دنیای جدیدی از سفال و سرامیک پا نهاده است.
فرهاد فرحی با وجود تجربه‌ی بسیاری که در زمینه‌ی سفال دارد، خودش را هنرمند نمی‌داند و می‌گوید: «هنر بسیار گسترده است و من تنها می‌توانم ادعا کنم که در وادی هنر هستم». او هنر را توانایی خلق زیبایی می‌داند؛ به‌صورتی که حس زیبایی‌شناختی انسان را برانگیزد و مفهوم خاصی را به مخاطب منتقل کند
هنر دکوری یا هنر کاربردی
فرهاد فرحی با وجود تجربه‌ی بسیاری که در زمینه‌ی سفال دارد، خودش را هنرمند نمی‌داند و می‌گوید: «هنر بسیار گسترده است و من تنها می‌توانم ادعا کنم که در وادی هنر هستم». او هنر را توانایی خلق زیبایی می‌داند؛ به‌صورتی که حس زیبایی‌شناختی انسان را برانگیزد و مفهوم خاصی را به مخاطب منتقل کند. از جمله تولیدات فرحی که با اقبال زیادی رو‌به‌رو بوده، لیوان، فنجان، ماگ و قهوه‌خوری‌های بدیع است. او باور دارد که هنر تنها نباید دکوری باشد و علاوه بر زیبایی، کاربردش هم مهم است.
