هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
همه از خاکیم و به خاک هم بر می گردیم و شاید به همین خاطر است که خاک آرامش‌بخش است و کار با خاک و گل آرامش خاصی به انسان می‌دهد.
آفریدن، جان بخشیدن و شکل دادن به سازه‌های سادۀ خاکی ، کاری است که فقط از دستان ارزشمند یک هنرمند برمی‌آید.
تولد و تحصیل
استاد محمد علی سجادی در سال 1351 در آمل متولد شد. در هنرستان گرافیک خواند. از همان زمان هم علاقۀ خاصی به کار با گل و خاک داشت. دورۀ کاردانی را در رشتۀ هنرهای سنتی و دانشگاه میراث فرهنگی گذراند و برای کارشناسی به سراغ رشتۀ صنایع دستی رفت و آنقدر سفال‌ها و سفالینه‌ها را دوست داشت که برای پایان‌نامه‌اش دربارۀ چگونگی روشهای ساخت سفالینه‌های مارلیک تحقیق کرد. همان رشته را در مقطع ارشد ادامه داد و از آنجایی که علاقه‌اش به سفال‌ها روز به روز بیشتر می‌شد، اینبار هم برای پایان‌نامه‌اش، تحقیق مفصلی دربارۀ “طراحی و تولید ظروف سفالین کاربردی با الهام از معماری سنتی (با تاکید بر روش کار با چرخ سفالگری)” انجام داد. از این رو، علاوه بر جنبه عملی کار با سفال، توانست در جنبه‌های نظری هم اطلاعات خودش را در این زمینه ارتقا دهد. و در نهایت در سال 94 نیز موفق به دریافت نشان درجه یک هنری شد.
آشنایی با سفال
در سال‌های آغازین دهۀ هفتاد و از طریق واحدی درسی با عنوان سفال که در دانشگاه داشتند با هنر سفالگری آشنا شد. همین واحد درسی، آغازیست بر بیست و چند سال تحقیق و تولید و ارائه. محمدعلی اولین کارش را در سال 73 و در دورۀ تحصیلش می‌سازد. این کار، ” گاو مارلیک یا گاو املش” نام دارد و ساخت نمونه‌ای از سفال‌های قدیمی منطقۀ مارلیک است .
بعد از دورۀ کاردانی و در زمان سربازی، در کلاس‌هایی که مرکز آموزش هنرهای سنتی ، وابسته به میراث فرهنگی برگزار می‌کرد، شرکت می‌کند و بیشتر با این هنر آشنا می‌شود.
کارگاه شخصی
بعد از سربازی و بازگشت به شهر خودش، تصمیم می‌گیرد کارگاهش را در شهر آمل تاسیس کند . با توجه به اینکه در آن زمان در شهر آمل و استان مازندران کسی به طور جدی سفالگری نمی‌کرد، با چالش‌هایی روبرو می‌شود. یکی از این چالش‌ها نداشتن کوره در کارگاه و حتی در شهر آمل بود. برای همین برای هر بار پختن سفال‌ها مجبور می‌شد از کورۀ یک کارخانۀ آجرپزی در نزدیکی آمل استفاده کند.
مدیر فنی آن کارخانۀ آجرپزی، مهندس شفیق که از کار محمدعلی خوشش آمده بود هم در پخت سفال‌ها به او کمک می‌کرد.
در همان زمان بود که از موزۀ ملی آب، سفارشی برای ساخت حدود بیست قطعۀ سفالی قبول می‌کند. محمدعلی این سفارش را با کمک مهندس شفیق آماده می‌کند و ظروف آنقدر زیبا هستند که از همان زمان در موزۀ ملی آب در کاخ سعدآباد برای تماشای عموم قرار داده‌شده‌اند.
استخدام در سازمان میراث فرهنگی
در ابتدای دهۀ هشتاد محمدعلی به استخدام سازمان میراث فرهنگی استان مازندران در می آید. و در همین سال موفق می‌شود کارگاه سفالش را هم در این اداره راهاندازی کند. در سال 1382 محمدعلی به تهران منتقل می شود و در پژوهشکدۀ هنرهای سنتی مشغول به کار می شود.
اساتید و معلمان
در این سال‌ها محمدعلی از کمک‌ها و تعلیمات اساتید بزرگواری بهره جسته. استاد راعی یکی از اولین اساتید او بود. استاد پاشایی در دورۀ کارشناسی تکنیک کار چرخ را به او آموخت و در دورۀ کارشناسی ارشد استاد کفیلی و استاد شانس راهنمایش بودند. و در زمینۀ طراحی هم از محضر استاد انوش‌فر بهره برده‌است.
دغدغه‌ها
محمدعلی سفال را یکی از هنرهای مهجور در میان هنرهای ایرانی می داند و معتقد است که ظرفیت‌های کارنشدۀ زیادی در این هنر وجود دارد. و دغدغۀ خودش را احیای معماری ایرانی و اسلامی از طریق سفال عنوان می‌کند.
