هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
روزگار پس از انقلاب فرهنگی که حالا به خاطرات دوری بدل شده است، برای عده ای از جوانان آن زمان، دوران سرنوشت سازی بوده است.
پس از اتمام آن دوره، جمعیت متقاضی ورود به دانشگاه افزایش یافته و رقابت برای ورود به دانشگاه ها بسیار سخت گردید؛ پروین حیدری نسب نیز یکی بود از صدها هزار متقاضی . او با وجود آنکه در اطرافیان خود، نشانه‌هایی از دلبستگی به هنر دریافت نمی‌نمود، همواره دوستی با هنر را در وجود خود احساس می‌کرد.
موزه گردی تفریح دوران دبیرستانش بود و در آن دوران مدام به موزه نگارستان در حوالی میدان سپه که در آنجا نقاشی های سده های ۱۳ و ۱۴ هجری نگهداری میشد رفت و آمد می‌کرد. چندی بعد در هجده سالگی در کلاس‌های خط نگارستان نام‌نویسی کرد و اینگونه برای نخستین بار به صورت مستقیم به عرصۀ خلق هنر قدم گذاشت.
در هنگام ورود به دانشگاه، پروین که علاقه مند به ادامه تحصیل در رشتۀ هنر بود، به دلیل شرایط خاص زمانه، در رشته ادبیات انگلیسی و مترجمی مشغول به تحصیل شد، این امر اما هرگز موجب آن نشد که پروین جوان مسیر هنر را رها کند و او همواره در دوران دانشگاه نیز در کنار تحصیل، فعالیت‌های هنری خود را ادامه داد.
سال ۱۳۶۹ از دانشگاه فارغ التحصیل شد و کارش را در کانون خوشنویسان ادامه داد. او به نقاشی خط علاقه بسیار داشت، اما به دلیل اندیشۀ خوشنویسان ایرانی در دهۀ هفتاد شمسی، توجه مناسبی به این هنر نمی‌شد و اکثر اساتید قائل به خوشنویسی کلاسیک بودند.
پروین به زودی دریافت که بدون مطالعۀ ریشه‌ها و ایجاد زمینۀ قوی نمی‌توان قدم در مسیر پرتنش تغییر و مدرن‌سازی خوشنویسی به عنوان یکی از اصیل‌ترین هنرهای ایرانی گذاشت. از این رو همّت خود را در شناخت و فهم تکنیک‌های خوشنویسی در کتیبه‌های اصیل ایرانی به کار گرفت.
اشتیاق بُعد بخشیدن به کتیبه‌ها، او را در مسیر تازه‌ای راهنما شد. با فهم این نکته که در کاشی‌کاری کلاسیک ایرانی، نقوش و خطوط، در غالب آثار، داخل اثر قرار گرفته‌اند به ایده‌ای نو رسید، حروف را از سطح به بُعد دراورده و نقش تازه‌ای در کاشی‌کاری و کتیبه‌سازی ایجاد کرد.
در یکی از آثارش به نام “انهدام” که الهام گرفته از کتیبه‌های اصیل ایرانی است، حروف از چهارچوب‌های مربع شکل خود بیرون آمده و ضمن تاکید بر لزوم توجه و نگهداری هنر قدیم خط، جسارت خود را در ایجاد تغییراتی متناسب با روح زمانه به زیبایی درون اثر متبلور ساخته است.
پس از آموختن‌های بسیار و تجربۀ هنرهای گوناگون، پروین در دام محبّت خاک و گِل افتاد؛ ابتدا به کارگاه یکی از دوستانش در شاهرود می‌رفت و آثار هنری محدود خودش را در آنجا می‌ساخت اما پس از چندی، با همراهی همسر خود (مجید فدائیان) که او نیز از گذر سالها تجربه اندوزی در عالم سفال و سرامیک به مرتبه‌ای عالی دست یافته بود کارگاه شخصی‌اش را دایر نمود.
“شمسه“
شمسه در ابتدا کارگاه کوچکی بود که هرگز به تولیدات صنعتی توجهی نداشت؛ اما پس از گذشت زمان و ساخت آثار هنری دکوراتیو مختلف و نمایش آنها در نمایشگاه‌های معتبری همچون سیحون، شکل دیگری گرفت.
شمسه رونق بیشتری گرفت و توجهات طراحان داخلی و معماران که علاقمند به کارهای سمبلیک و دکوراتیو بودند را نیز به خود جلب کرد.
دقت و ظرافت
“اگر ناخودآگاه یکی از محصولات در کوره اندکی آسیب ببیند از دور حذف میشود”
این کار برایش به صرفه نیست اما حساسیت بالایش بر روی تک تک محصولات، باعث از دور خارج شدن محصولات معیوب هرچند با اشکالات ناچیز میشود. پروین حیدری نسب توجه ویژه‌ای نیز به بسته‌بندی محصولاتش دارد و همواره می‌‌کوشد تا با بسته‌بندی شکیل و مقاوم، ضمن محافظت مناسب از محصولات تولیدی‌شان، در زمینۀ جلب رضایت مشتریان هنردوست مجموعۀ شمسه نیز موفق باشد. محصولاتی که در قالب هدیه، بی‌شک در شکیل‌ترین جامه‌ی خود به ایشان تقدیم می‌گردند.
حالا پس از گذشت سالیان، او هنرمند و صنعتگری موفق است که ضمن تربیت شاگردانی در مجموعه شمسه، هنوز و همیشه در آثارش میتوان تاثیر هنرِ اصیل نگارگری و خوشنویسی ایرانی و همچنین فهم و به کارگیری تکنیک صحیح برجسته‌سازی خط نگاره‌ها در هنر کتیبه که با به‌کارگیری فرم‌های مدرن نیز همراه شده است را لمس و درک کرد.
